Open-Source Blackness: Anti-Essentialist Humor in the Satire of the New Black Renaissance

Abstract

ENG: The doctoral thesis presents the role of anti-essentialist humor in the satire of the New Black Renaissance (NBR) – i.e., a reflourishment of African-American culture of the first two decades of the new millennium. One of the fundamental tenets of NBR is its redefinition of racial identity in African-American culture. This change has been noted in popular literature, e.g., in Baratunde Thurston’s satirical book How to Be Black (2012). Thurston defines this transformation as Open-Source Blackness (OSB) – an approach to racial identity founded on the ethos of anti essentialism, individuality, and inclusivity derived from the world of satire, new media, and technology. NBR and OSB have never been described in the academic critical literature. This dissertation constitutes the first attempt to do so. It takes up this effort with the hope of making a worthwhile contribution to the discourse of racial identity and African-American satire in the field of American literary studies. The thesis comprises an introduction, one theoretical chapter, three analytical chapters offering critical readings of cultural texts, and a coda. The primary sources, chosen because of their crucial role in the artistic and intellectual framework of NBR and OSB, are satirical cultural texts from three different genres and aesthetics: experimental literary prose (Erasure by Percival Everett, 2001), film comedy (Dear White People by Justin Simien, 2014), and transmedia texts of the Internet era (e.g., Comedy Hack Days, Comedy and Code, or How to Be Black by Baratunde Thurston, 2012–2016). The dissertation delineates vital elements of OSB: humor, irony, satire, anti-essentialism, inclusivity, racial nonbinarism, multivocality, as well as its distinctive amalgamation of individualism and social responsibility. While reviewing the primary sources, the thesis emphasizes the historical and present social, economic, and political circumstances of African-Americans. It also sets the texts by Everett, Simien, and Thurston against arguments relating to identity politics, post-raciality, racial colorblindness (Eduardo Bonilla-Silva), dog-whistle politics (Ian Haney López), institutional racism (Michelle Alexander), parasocial relationships (Edward Schiappa), philosophy of mind (Antonio Damasio), unconscious bias and microaggressions (Derald Wing-Sue). The dissertation analyzes its primary sources with the help of literary, social, and cultural theory, e.g., the concepts of carnivalesque laughter and grotesque body (Mikhail Bakhtin), comic perspective and defamiliarization (Simon Critchley), hive psychology (Jonathan Haidt), single story (Chimamanda Ngozi Adichie), or code-switching and vernacular language (John McWhorter). By combining the theories mentioned above with a critical analysis of contemporary African-American satire, the thesis accentuates the impact of contemporary comic discourses on new understandings of ethnic identity. PL: Dysertacja przedstawia rolę satyry i antyesencjalnego humoru w New Black Renaissance (NBR, pol. Nowy Czarny Renesans), czyli rozkwicie kultury afroamerykańskiej pierwszych dwóch dekad XXI wieku. NBR oparty jest w dużej mierze na przedefiniowaniu zagadnienia tożsamości rasowej w afroamerykańskiej kulturze. Zmiana ta została odnotowana w literaturze popularnej, m.in. w satyrycznej książce Baratunde Thurstona How to Be Black (2012). Thurston zdefiniował ją jako Open-Source Blackness (OSB, pol. Czerń Otwartego Dostępu) – podejście do zagadnienia tożsamości etnicznej oparte na etosie antyesencjalności, indywidualności i inkluzywności wywiedzionych ze świata satyry, nowych mediów i technologii. NBR i OSB nigdy nie zostały opisane w akademickiej literaturze krytycznej – dysertacja ta stanowi pierwszą taką próbę, podjętą z nadzieją wzbogacenia dyskursu na temat tożsamości i satyry afroamerykańskiej w obrębie literaturoznawczej Amerykanistyki. Praca składa się ze wstępu, jednego rozdziału historyczno-teoretycznego, trzech rozdziałów krytyczno analitycznych, oraz podsumowania. Źródła podstawowe, wybrane ze względu na ich kluczową rolę w badanym ruchu artystycznym, stanowią połączenie satyrycznych tekstów kultury z trzech różnych gatunków i estetyk: prozy eksperymentalnej (Erasure Percivala Everetta, 2001), komedii filmowej (Dear White People Justina Simiena, wyd. 2014) oraz transmedialnych tekstów ery Internetu (m.in. Comedy and Code, Hacking Comedy czy How to Be Black Baratunde Thurstona, wyd. 2012–2016). Dysertacja przedstawia najważniejsze elementy Open Source Blackness: humor, ironię, satyrę, antyesencjalizm (anti-essentialism), inkluzywność (inclusivity), niebinarność rasową (racial nonbinarism), wielogłosowość (polyphony) czy połączenie etosu indywidualizmu i odpowiedzialności społecznej. Analizując literaturę przedmiotu przez pryzmat klasycznych i najnowszych pojęć z zakresu akademickiej literatury krytycznej, praca kładzie szczególny nacisk na przedstawienie historii i obecnej sytuacji Afroamerykanów. Rozpatruje też teksty Everetta, Simiena i Thurstona w odniesieniu do argumentów popierających lub wchodzących w polemikę z polityką tożsamościową (identity politics), post-rasowością (post raciality), daltonizmem rasowym (racial colorblindness, Eduardo Bonilla-Silva), kodowanym rasowo językiem (dog-whistle politics, Ian Haney López), instytucjonalnym rasizmem (Michelle Alexander), interakcjami parasocjalnymi (Edward Schiappa), filozofią umysłu (Antonio Damasio) czy nieuświadomionymi uprzedzeniami i mikroagresjami (Derald Wing-Sue). Interpretuje również źródła podstawowe za pomocą teorii literackich, kulturowych i społecznych, m.in. pojęcia śmiechu karnawałowego i groteskowego ciała (Michaił Bachtin), komicznej perspektywy i defamiliaryzacji (Simon Critchley), inteligencji zbiorowej (Jonathan Haidt), niepodzielnej narracji (Chimamanda Ngozi Adichie) czy zmian rejestru języka i potocznej mowy afroamerykańskiej (John McWhorter). Przeplatając ww. teorie z krytycznym odczytaniem najnowszej czarnej satyry, dysertacja podkreśla wpływ humorystycznych dyskursów XXI wieku na współczesne interpretacje pojęcia tożsamości etnicznej.